Za ojca terapii czaszkowo-krzyżowej uważa się Williama Gardner Shuterland, DO (1873-1954) amerykańskiego lekarza osteopata, ucznia Andrew Taylora Stilla.
Terapia czaszkowo-krzyżowa jest jedna z technik osteopatycznych opracowaną ok roku 1932. Charakterystycznym dla tej techniki jest delikatny nacisk wywierany przez terapeutę na tkanki w celu wyczucia zachodzącego w nich rytmu „pierwotnym rytmem”. Proces ten określany jest mianem nasłuchu.
Techniki te wpływają na funkcjonowanie fizjologicznego układu ciała zwanego układem cranio-sakralnym (czaszkowo-krzyżowym) w którego skład którego wchodzą:
- Opony mózgu i rdzenia kręgowego
- Kości będące w bezpośrednim kontakcie z oponami
- Tkanka łączna będąca w kontakcie z oponami
- Płyn mózgowo-rdzeniowy
- Inne tkanki będące w kontakcie z rytmiczną produkcją i resorbcją płynu mózgowo-rdzeniowego.
Układ ten odpowiada za prawidłowy rozwój oraz funkcjonowanie ośrodkowego układu nerwowego, a zmiana funkcjonowania tego systemu wpływa także na funkcję układu mięśniowego, powięziowego, kostnego, endokrynologicznego, pokarmowego, oddechowego, limfatycznego, itd. Z drugiej strony każdy z powyższych układów może wpływać na prawidłową funkcję układu cranio-sacralnego.
Wskazania:
- bóle i zawroty głowy o znanym i nieznanym podłożu
- bóle kręgosłupa
- bóle różnych części ciała
- zaburzenia funkcjonowania układu pokarmowego, tym: zespół jelita wrażliwego, wzdęcia, biegunki, zaparcia,
- nerwice
- kłopoty z koncentracją
- nadpobudliwość u dzieci i dorosłych
- stres, depresja
- urazy powypadkowe
- nawracające choroby u dzieci i dorosłych
- dysleksja
- zgrzytanie zębami, wady zgryzu